«گیاهان دارویی» به گستره ی وسیعی از گیاهان اطلاق می شود که در درمان بیماری و یا در پیشگیری از بروز آن مورد استفاده قرار می گیرند . حدود این گستره با فرهنگ ملی استفاده از گیاهان دارویی قوانین و مقررات و پیشرفت های علمی هر کشور تعیین می شود. در طب سنتی کشورها معمولا هر گیاهی را می توان دارو حساب کرد .

تعریف دیگر «گیاهان دارویی» عبارت است از :
    گیاه دارویی به گیاهی گفته می شود که دارای مواد موثر مشخصی است که در درمان بیماری به کار می رود و نام آن گیاه در یکی از فارماکوپه های معتبر بین المللی ذکر شده است .

دلایل مهم رویکرد بین المللی به گیاهان دارویی عبارتند از :

1.    بروز عوارض جانبی ناشی از مصرف داروهای شیمیایی :
  در عمر کوتاه داروهای شیمیایی(مصنوعی) که حدود 150 سال است بسیاری از آنها به عنوان داروهای خطر آفرین از فارماکوپه ها حذف شده اند. به طور کلی می توان گفت همه داروهای شیمیایی داروهایی با عوارض جانبی می باشند .

2.    مقرون به صرفه نبودن ساخت برخی داروهایی شیمیایی
  علی رغم پی بردن به ساختمان ملکولی برخی داروهای گیاهی و عملی بودن ساخت آن به طور مصنوعی (سنتتیک) گاهی در مراحل مختلف ساخت و تولید انبوه موانعی وجود دارد که تولید این گونه داروها در مقایسه با استخراج از گیاهان دارویی بسیار هزینه بر و غیر اقتصادی می گردد .

3.    انحصاری بودن درمان برخی بیماری ها با گیاهان دارویی
  با وجود پیشرفت علوم مختلف و امکان به کارگیری این علوم در طب و داروسازی هنوز برخی بیماری ها ، درمان شیمیایی خاصی ندارند . بیماری های مانند جذام، سالک و لک و پیس(برص) از آن جمله اند. ادعا می شود این بیماری ها داروی گیاهی دارند.

4.    وجود تجارب بالینی ارزشمند در گیاهان دارویی
  در تولید دارو مراحل طولانی و پیچیده ای وجود دارد . شناسایی، استحصال،فرمولاسیون و فرآوری و موارد متعدد دیگر. آخرین و مهمترین مرحله انجام آزمایشات بالینی بر روی انسان است . مرحله ای که معمولا با محدودیت های متعدد روبروست. در مورد گیاهان دارویی ، این مرحله در کشورهایی مانند ایران ، چین و هند به طور معمول در افراد مختلف است . غلظت های مختلف دارو ، مکان های مختلف ، به دفعات مورد آزمون قرار گرفته است . به عبارت دیگر در بسیاری موارد این مرحله پایانی قبل از مراحل دیگر انجام شده است .